„Coraz mniej mi się chce, coraz mniej mnie cieszy i wszystko wydaje się być bezsensu.”
Mam przyjaciół, fajnie się z nimi spotkać, ale ciągle boję się, że powiem coś głupiego.
Często myślę, że są dziwni a potem myślę, że to ja jestem dziwn-a/-y.

Nie podoba mi się, jak wyglądam: tu mam za mało, tam za dużo, wszystko jakieś takie nie na miejscu.
Czemu nie mogę wyglądać normalnie?
Chciał-abym/-łbym porozmawiać z mamą, ale nie chcę jej martwić/ona jest zajęta swoimi sprawami/nie zrozumie mnie.
Nie jestem dorosł-a/-y, ale dzieckiem też już nie jestem.
Mówią, że mam brać za siebie odpowiedzialność i ponosić konsekwencje, a potem decydują za mnie i nie pytają o zdanie.
Boję się, czy poradzę sobie w przyszłości.
Nie wiem, kim chcę być, co robić. Często czuję, że nie wiem, kim jestem, nie rozumiem siebie. Jestem zagubion-a/-y i zmeczon-a/-y. ”

„Nic już nie wiem.”

Być może odnajdujesz się w tych przytoczonych przykładach? To zdarza się wielu młodym ludziom. Ciężko radzić sobie z troskami samemu.

Kiedy w gabinecie spotykam się z nastolatkami, czasem rozmawiamy na lekkie tematy, innym razem słyszę, że im ciężko, że się martwią, że czują się bezsilni. Razem z nimi staram się odkryć lub przypomnieć sobie, co jest źródłem ich siły. Dzięki rozmowie patrzą na swoją sytuację z nowej perspektywy, czują ulgę a przy tym lepiej poznają i rozumieją siebie. Łatwiej im też dogadać się z bliskimi.

Bywa, że kiedy ich samopoczucie jest tak złe, że pojawiają się u nich myśli o odebraniu sobie życia, do współpracy włączamy psychiatrę. Lekarz psychiatra może wybrać leki, które pomogą ustabilizować emocje. Łatwiej znaleźć wtedy siłę, by zawalczyć o siebie – wraz z pomocą rodziny, przyjaciół, zaufanego dorosłego.

Proszenie o pomoc nie jest słabością. Nie musisz ze wszystkim radzić sobie sam-a.

Pracuję indywidualnie z dziećmi i nastolatkami oraz z całą rodziną.
Zapraszam, spotkajmy się w InRelatio Przestrzeń Rodziny
Weronika Dzierżawa – Nalewajska