Jeśli pierwsze dziecko ma 10-11 lat, to staż małżeństwa jest zwykle co najmniej kilkunastoletni. Kilkanaście lat bycia razem oznacza zaś, że mamy poczucie iż znamy się jak „łyse konie”.
- Wiadomo, jaki jest on a jaka ona.
- Wiadomo, kto, co i jak gotuje, co robimy w niedziele i jak spędzamy święta.
- Wiadomo, kto, kiedy i o co się wścieka a kiedy jest dobrze. Życie staje się przewidywalne.
Czy na pewno⁉
Codzienna rutyna mogła być źródłem frustracji albo poczucia bezpieczeństwa, a teraz z tej rutyny gwałtownie wyskoczyliśmy i musimy znaleźć nową.
Sytuacja pandemii i przymusowa wspólna izolacja być może pokazała, jak bardzo myliliśmy się co do partnera/współmałżonka.
Wcześniejsze życie w pośpiechu nie sprzyjało uważności na drugiego człowieka, dlatego posługiwaliśmy się utartymi schematami na jego temat. Zresztą, na swój także.
Teraz mamy okazję zweryfikować nasze poglądy na temat tego, jaki jest a jaki nie jest nasz życiowy partner.
A nuż okaże się, że całkiem fajny i wcale nie nudny?
A może nie…
Może być tak, że wspólna izolacja pokaże, jak trudno jest razem wytrzymać. Spróbujcie jednak trzymać emocje na wodzy i popatrzeć na sprawę z dystansu – żaden człowiek nie jest idealny i ludzie różnie reagują na sytuacje stresowe.
Jeśli jest wam razem trudno, zawsze możecie skontaktować się z nami – we dwoje albo w pojedynkę.
