Od ponad dwóch lat pracuję na oddziale dziennym rehabilitacji psychiatrycznej dla dzieci i młodzieży w Warszawie.
W dotychczasowej pracy klinicznej, towarzyszyłam osobom z zaburzeniami tożsamości płciowej, obniżeniem nastroju, lękami i fobiami, depresją.
W ramach mojej pracy na Oddziale poza arteterapią, prowadziłam program filmoterapii, trening relaksacji a także organizowałam wspólne wycieczki i aktywności ruchowe.
Moją ulubioną metodą pracy, poza terapeutyczną, empatyczną wspierającą rozmową, jest terapia przez sztukę. Wierzę, że każdy z nas, w jakiejś części, ma w sobie zakodowanego artystę i przez różne formy sztuki, wyrażamy siebie i swoje emocje.
Stale biorę udział w warsztatach, szkoleniach i poszerzam swoje kompetencje jako psychoterapeutka.
Moje zainteresowania zawodowe, skupiają się na zrozumieniu świata wewnętrznego drugiego człowieka i na myśleniu o tym, co będzie służyło osobie, która przechodzi kryzys. Opieram się w swojej pracy na myśli psychoterapii psychodynamicznej i psychoanalitycznej.
Doświadczenie w pracy:
- Praca z dziećmi w wieku od 2 do 7 roku życia na Oddziale Dziennym Rehabilitacji Psychiatrycznej w Warszawie.
- Praca z młodzieżą w wieku 12-15 lat na Oddziale Dziennym Rehabilitacji Psychiatrycznej w Warszawie.
- Dyrektor i założyciel oraz twórca projektu Przedszkole artystyczno-językowe Diuna Kids.
- Czas na arteterapię - Wolontariat w Centrum Zdrowia im. prof. J. Mazurkiewicza Pruszków
Prywatnie:
Jestem mamą dwóch dorosłych synów. W wolnych chwilach bywam artystką, maluję i rysuję. Bardzo lubię kino, sztukę, poezję oraz taniec. Cenię sobie pracę z ciałem, ekspresję i ruch.
Od roku regularnie medytuję.
Interesuje mnie wpływ technik relaksacyjnych na poprawę funkcjonowania człowieka w dzisiejszym rozpędzonym, cyfrowym świecie. Lubię spacery w lesie.
Kiedy rodzi się dziecko, jest ono w pełni istotą ludzką, - a więc istotą społeczną, wrażliwą i empatyczną. Te cechy nie są wyuczone, lecz wrodzone.
Jednak aby mogły się rozwijać, dziecko musi przebywać z dorosłymi, którzy respektują i kształtują społeczne, ludzkie zachowania. Stosowanie metody – jakiejkolwiek metody – jest nie tylko niepotrzebne, ale wręcz szkodliwe, ponieważ redukuje pozycję dziecka do roli przedmiotu – i to w stosunku do osób najbliższych i najważniejszych dla dziecka.
Nadszedł czas – zarówno w opinii praktyków jak i naukowców, - by zmienić podejście do dziecka, by od relacji podmiot - przedmiot przejść do relacji podmiot – podmiot.
Jesper Juul
„Twoje kompetentne dziecko”