W powszechnej świadomości przyjście na świat dziecka wiąże się z radością, szczęściem, zalewem miłości.
A przecież nie zawsze tak jest.
Co, jeśli narodziny dziecka przynoszą rozczarowanie? Jego przyczyny mogą być różne: od „obiektywnych”, jak problemy zdrowotne dziecka czy traumatyczny przebieg porodu, po bardziej „subiektywne”, choć nie mniej dotkliwe: sposób przyjścia na świat, np. nagła decyzja o cięciu cesarskim, choć kobieta planowała poród siłami natury; płeć dziecka, bo zdarzają się jeszcze pomyłki podczas USG; jego wygląd – na przykład podobieństwo do nielubianego członka rodziny; wreszcie doświadczenie wczesnego macierzyństwa niezgodne z oczekiwaniami.
Kobiety trafiające do mojego gabinetu dzielą się doświadczeniem trudu, jakim było dla nich mówienie o takich przeżyciach z bliskimi. Często doświadczają wstydu, lęku czy poczucia winy; obawiają się, że „coś jest z nimi nie tak”, że nie są dobrymi matkami.
Podczas spotkania najbardziej zależy mi na zbudowaniu relacji, w której kobieta poczuje się bezpieczna, zrozumiana, usłyszana i przyjęta. Bez oceniania, za to z empatią.
Za jedno z moich najważniejszych zadań uważam stworzenie przestrzeni na podzielenie się trudnymi emocjami związanymi z porodem, noworodkiem i macierzyństwem. Przyglądamy się im, próbujemy zrozumieć, sprawdzić, skąd przychodzą i co próbują przekazać.
Samo nazwanie, wyrażenie i opisanie swoich uczuć i doświadczeń często przynosi ulgę. Czasem potrzebna jest głębsza praca – bywa, że zmiana życiowej roli uruchamia dawne zranienia czy niepokoje, którymi możemy wspólnie zaopiekować się w relacji terapeutycznej.
Ważne, aby kobieta, dla której początki macierzyństwa są trudne wiedziała, że nie jest sama. Nie jest dziwna. Nie jest jedyna.
Zapraszam do rozmowy w InRelatio Przestrzeń Rodziny
Karolina Isio-Kurpińska – Psychoterapeutka
